Yüksek bir ağaca sallanan ipten-asma merdiven ile çıkan arakadaşımıza bakıyor, konuşuyoruz...
Böyle merakla, dinledi ve baktı. "Ben seni tanımıyorum ya poncik" dedi. Anladım:), güldüm baktım. "Sen nerden biliyorsun bunları" dedi. Sarıldım. İçimden "tanıyorsun o çocukları, sen de çok iyi bilirsin yokluğu" dedim.
Tırmanamaya devam ettim.
Eve geldik.
"benden iyiydin
artık inanmam" dedi.
Meyveleri çok sevdik, çok ağaca daldık. Ondandır dedim. Hatırladık o çocukları güldük. Özledik. Poncikledik...
Sokak Oyunlarından-1
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder